چکیده:
در این مطالعه تجربی، استحکام پیوند برشی دندان‌های مصنوعی آکریلیک به رزین آکریلیک حرارتی در پنج گروه مختلف از دندان‌های مصنوعی Phoenix، Emeral، Crystal، ECL و Ivoclar با سه روش آماده‌سازی (بدون آماده‌سازی، استفاده از مونومر متیل متاکریلات و آماده‌سازی حفره) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که استحکام پیوند برشی دندان‌های قدامی با روش‌های آماده‌سازی متفاوت تفاوت معنی‌داری دارد (p<0.05)، در حالی که در دندان‌های خلفی این تفاوت مشاهده نشد. این مطالعه نشان داد که روش‌های آماده‌سازی تأثیر قابل توجهی بر استحکام پیوند برشی دندان‌های مصنوعی به رزین آکریلیک دارند.
مقدمه:
رضایت بیماران از کیفیت خدمات دندانی همواره برای دندان‌پزشکان و بیماران حائز اهمیت بوده است، به‌ویژه برای بیماران بی‌دندان که انتظارات بالایی از پروتزهای دندانی دارند. یکی از مشکلات عمده پروتزهای کامل دندانی، جدا شدن دندان‌های مصنوعی از پایه آکریلیک است که نه تنها مشکلاتی برای بیماران بلکه برای دندان‌پزشکان و آزمایشگاه‌ها ایجاد می‌کند. مطالعات نشان داده‌اند که تغییر در استحکام پیوند می‌تواند با استفاده از تغییرات فیزیکی و شیمیایی در ساختار دندان‌های مصنوعی و پلیمرهای استفاده‌شده در پایه آکریلیک حاصل شود. دندان‌های مصنوعی آکریلیک در پروتزها، علاوه بر پیوند فیزیکی، پیوند شیمیایی نیز با پایه پروتز ایجاد می‌کنند. در این زمینه مطالعات زیادی انجام شده است و هدف این مطالعه مقایسه استحکام پیوند دندان‌های مصنوعی مختلف و تأثیر روش‌های آماده‌سازی مختلف بر استحکام پیوند دندان‌های آکریلیک در دانشکده دندان‌پزشکی کرمانشاه بود.
مواد و روش‌ها:
دندان‌های آزمایش‌شده: پنج نوع دندان مصنوعی شامل ECL، فینکس، کریستال، امرال و ایوکلار
روش‌های آماده‌سازی:
- بدون آماده‌سازی
- آماده‌سازی با مونومر متیل‌متاکریلات (MM): مونومر متیل‌متاکریلات ، دوبار برای مرطوب کردن سطح اتصال تا 1 میلی‌متر بالاتر از ناحیه گردنی دندان‌ها استفاده شد.
- آماده‌سازی با حفره‌سازی Cavity Preparation) یا (CV: با استفاده از یک فرز گرد حفره‌ای به عمق 2 میلی‌متر و قطر 2.3 میلی‌متر در سطح اتصال دندان‌ها ایجاد شد. برای حمایت از دندان‌ها، از خمیر پلی‌وینیل سیلوکسان استفاده شد.
دندان‌ها پس از آماده‌سازی با رزین اکریلیک ترکیب و تحت آزمون مقاومت برشی قرار گرفتند. مقاومت برشی با دستگاه تست یونیورسال (UTM) اندازه‌گیری شد، و نوع شکست (چسبنده، کوهسیو یا ترکیبی) نیز ارزیابی گردید.
نتایج:
در تمام نمونه‌ها، بیشترین مقاومت برشی در دندان‌های مصنوعی (چه قدامی و چه خلفی) مربوط به دندان‌هایی بود که با روش آماده‌سازی حفره‌سازی (CV) آماده شده بودند. پس از آن، دندان‌های آماده‌شده با روش متیل‌متاکریلات (MM) و در نهایت دندان‌های بدون آماده‌سازی قرار داشتند.
در دندان‌های خلفی، مقاومت برشی دندان‌های Ivoclar و کریستال بین روش‌های مختلف آماده‌سازی تفاوت معناداری نداشت. اما برای سایر دندان‌های مصنوعی، تفاوت معناداری گزارش شد.
در تمام دندان‌های قدامی مصنوعی، تفاوت معناداری در مقاومت برشی دندان‌های بدون آماده‌سازی مشاهده نشد. اما روش‌های آماده‌سازی با متیل‌متاکریلات و حفره‌سازی تفاوت معناداری نشان دادند.
در تمام دندان‌های خلفی مصنوعی، مقاومت برشی دندان‌های بدون آماده‌سازی تفاوت معناداری نشان داد، اما برای روش‌های آماده‌سازی با متیل‌متاکریلات و حفره‌سازی، تفاوت معناداری مشاهده نشد.
بدون آماده سازی: مقاومت فینکس در دندان‌های قدامی بهتر است(اختلاف معناداری ندارند) ولی دندان های خلفی ایوکلار مقاومت بالاتری دارد.
آماده سازی با حفره: ایجاد حفره مقاومت دندان های بتادنت را به طور چشمگیر افزایش میدهد.